Wijsje de Weg

Twee jaar was ik toen ik wist dat ik cello wilde spelen. Het woord van het instrument kende ik nog niet eens, maar de beweging sprak boekdelen.
Toen ik zes was moest ik naar AMV, maar ik wilde een cello…
Eindelijk! Op mijn achtste verjaardag kwam die felbegeerde cello, dat instrument werd mijn grote houvast. In tegenstelling tot mijn geringe prestaties bij veel schoolvakken, leek ik nu eindelijk iets te kunnen. Ik mocht voor de Sint spelen, al snel in het orkest meedoen en ook met allerlei kleinere groepjes en ensembles. Ik was elke avond te vinden in de muziekschool. En ik zorgde dat ik altijd op tijd was (lees, een uur te vroeg…).

Cello spelen leek wel vanzelf te gaan, gevoed door complimenten als: 

• Jeetje wat kun jij dat goed!
• Wat ben je toch muzikaal.
• Geen wonder met zo’n familie….

Ik voelde me er zeer op mijn gemak, op mijn plek, tussen fijne mensen, omgeven door fijne muziek. Die muziekschool was geweldig en echt mijn redding!

Maar ondanks dat het allemaal zo goed leek te gaan, ontstond er ongemerkt een overtuiging. Een flinke valkuil waarmee ik enorm zou gaan worstelen… Het bleek zelfs DE valkuil waar iedere hoogbegaafde mee worstelt. En helaas de valkuil die onbewust wordt gevoed door de omgeving, namelijk:
“Hard werken? NIET NODIG! Met talent kom je er immers vanzelf…”

Ondertussen moest ik naar school. Ik haalde de brugklas met hakken over de sloot, de tweede klas havo mislukte. Ik stapte over naar een andere school, dat mislukte ook. 
“Hard werken? Heeft dus totaal geen zin!” 
Plus nog een extra overtuiging daarbij: “Zie je wel! Ik kan het TOCH niet”. 
Iets kun je blijkbaar NIET of WEL. Iets er tussenin stond niet in mijn woordenboek. 

Gelukkig kwam ik uiteindelijk terecht op een school waar ik mocht zijn wie ik was met al mijn chaos, creativiteit, muzikaliteit, gekheid, ikheid. Omdat ik me daar op mijn plek voelde, net als in de muziekschool, kon ik opeens wel functioneren. Uitgedaagd doordat ik mijn creativiteit in alle vakken mocht laten meedoen, leerde ik hier mijn best doen. Leren werd opeens ‘spelen’. Hard werken ging opeens vanzelf. Hoe meer ik deed, hoe leuker het werd! Behalve wiskunde dan…. want dat kon ik immers ECHT niet ;-).

Er zat alleen één addertje onder het gras… Gaandeweg werd er namelijk een nieuwe overtuiging geboren:
“Als ik me maar op mijn gemak voel, als ik me maar begrepen voel, dan pas ben ik in staat om hard te werken en te leren. Voel ik me niet op mijn plek, dan gaat alles op slot. En daar kan ik niks aan doen.”

Deze laatste overtuiging heeft me lang begeleid. Heeeeel erg lang… 
En heel eerlijk? Nog steeds weleens! Want deze laatste heeft absoluut een link met Emotionele hyperprikkelbaarheid, één van de vijf hyperprikkelbaarheden van Dabrowski.

Waarom?

Kinderen met deze emotionele voelspriet kunnen heel makkelijk aan zichzelf gaan twijfelen.

Een scherpe voelspriet op het gebied van de emotionele hyperprikkelbaarheid zorgt ervoor dat je je de stemmingen en gevoelens van een ander als het ware kunt absorberen en daarop reageert. Dat draagt natuurlijk heel veel positiviteit, loyaliteit, zorgzaamheid en compassie in zich. Alleen kan het opvangen van alles wat een ander voelt, denkt, vindt en uitstraalt, ongemerkt een graadmeter worden voor jezelf waardoor het moeilijk / verwarrend wordt om goed bij je eigen gevoel te blijven.

De twijfel voedt je eigen overtuigingen en zo creëer je met groot gemak een complex gevoelssysteem waar je jezelf zomaar in verliest. Ook al is die emotionele hyperprikkelbaarheid  niet de directe oorzaak van de twijfel, en niet de oorzaak van je zelf gecreëerde gevoelssysteem, het wakkert het vuurtje van de overtuigingen wel aan.

• Ik KAN het niet!
• Iets kun je kennelijk wel of niet.
• Als ik me maar op mijn gemak voel… enz.

Allemaal zinnetjes die zich vast hadden gezet in mijn brein. Alles wat goed ging en wat ik wel haalde, was toeval of had een andere externe reden. Niets wierp deze zinnetjes omver. Totdat ik leerde dat ik het ZELF was die al die gedachten vastzette. En dat ik het dus ook zelf was die in staat was om daar anders naar te kijken. Het was voor mij een enorme ontdekking dat ik zelf degene was die een invulling gaf aan een bepaald gevoel. Gekoppeld aan en gevoed door oude overtuigingen. Toen ik dat eenmaal doorzag, zag ik dat ik tot veel meer in staat was dan ik altijd had gedacht.

‘Ik KAN het niet!’ veranderde in: ‘Ik kan het NOG niet!’.

Ohhh… DUS:

• Die ene wiskundetoets waar ik WEL urenlang op had geoefend, werd niet zomaar beloond met een hoog cijfer...
• Het was toch geen ‘enkel door interesse gevoed toeval’ dat ik op het HBO achter elkaar de ene 10 na de andere haalde...
• Het was toch niet alleen maar intrinsieke motivatie waarmee ik bij Novilo mijn diploma (zelfs cum laude!) behaalde.

Vastzittende overtuigingen bleken als sneeuw voor de zon te kunnen verdwijnen… 

Interessant! Ik ben benieuwd wat voor overtuigingen ik nog meer omver ga blazen!