Blog
Wat is belangrijker, de reis of de bestemming?
‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor, maar eh… mag ik je toch iets vragen?’ De moeder van Karst belt me op. Voorzichtig vraagt ze of ze me een tip mag geven.
Karst is een timide kind van 11 jaar oud. Hij toont heel weinig eigen initiatief in zijn muziekles. Hij doet zijn best, volgt zijn boek en volgt zijn juf. Eigenlijk een hele ‘brave’ en makkelijke leerling dus. Maar ik mis iets bij hem. Hij geniet wel van muziek maken, maar sprankelt nooit echt. Dus ik ben vooral blij dat ik zijn moeder aan de telefoon heb. Ook omdat ik weet dat het op school nog niet zo lekker loopt.
De moeder van Karst vertelt me dat Karst een enorme Harry Potterfan is. Dat wist ik niet. Zij ziet ook, dat Karst vooral braaf aan het spelen is. Ook zij mist zijn betrokkenheid bij de muziek. En ze vraagt me of het misschien kan helpen als we eens Harry Pottermuziek zouden gaan spelen.
‘Oei…’, is mijn eerste gedachte.. ‘Dat is technisch veel te veel gevraagd. Het is beter als hij daar nog even mee wacht…’
Toch begrijp ik deze wens heel goed, want ik realiseer me dat zijn eigen muziekkeuze hem misschien wel kan helpen om meer betrokken te raken bij het muziek maken. Bovendien valt immers veel te leren van een stuk met gekke intervallen en verschillende handposities. Het is in elk geval helpend dat hij de melodie heel goed kent. Zijn moeder vertelt dat hij het de hele dag loopt te fluiten! Ik besluit aan te sluiten bij de wens van deze moeder.
Tijdens de les onderzoeken we samen het thema van de Harry Potterfilm. Maat voor maat bekijken we de verschillende technieken die nodig zijn om de noten goed te spelen. Karst zijn hand zoekt naar de noten Het is nog lang niet zuiver en metrisch klopt er ook nog niet veel van. Karst merkt dat de muziek echt moeilijk is, maar dat doet niets af aan zijn gedrevenheid. Hij speelt vol enthousiasme en bravoure. Overduidelijk geniet hij van zijn eigen muziekkeuze. Ik zie nu een ander kind, een kind dat opgaat in wat hij doet! Al laat het resultaat nog op zich wachten.
Tijdens de weken die volgen bijt hij zich stevig vast in deze muziek. Hij is van binnenuit enorm gemotiveerd om dit te kunnen. Hij begint al te spelen voordat hij goed en wel op zijn stoel zit. Ik prijs zijn doorzettingsvermogen, want hij blijft, ondanks de frustratie vanwege de moeilijke techniek, toch telkens oefenen. In de lessen nemen we de tijd om de techniek onder de knie te krijgen. Thuis speelt hij gewoon het stuk uit, vals en wel. Maar elke week klinken meer maten een beetje beter.
Iedere les kijken we samen welke kleine stapjes verbeterd zijn en waar nog wat aan te schaven is. Hij leert steeds beter te luisteren naar wat hij doet. Het gaat ons nog steeds niet om het resultaat, we zijn blij met iedere kleine verbetering en vooral met zijn grote inzet. Daarop prijs ik hem vooral. En daarom zet hij door.
Karst oefent net zo lang door tot hij het helemaal kan. En wat je dan ziet? Een stralend kind dat binding voelt met de muziek omdat het zijn eigen keuze was. En dat vanuit die binding langzamerhand moeilijke nieuwe technieken onder de knie kreeg. Wat is er enorm veel winst behaald voor deze jongen!
Uiteindelijk is dit een echte top-down ervaring voor Karst geworden. Precies andersom dan hoe veel lesboeken en methodes werken. We gingen uit van een stip op de horizon, een moeilijk maar prachtig muziekstuk. Om daar te komen braken we de taak in vele kleine stukjes. We hielden ons vast aan het leerproces met een langzame maar gestage groei. En elk stapje in dit zelfgekozen proces werd voor Karst een succeservaring.
En precies dit is zo enorm belangrijk voor hoogbegaafde leerlingen: het gevoel van autonomie hebben en dat je top-down mag leren!
De moeder van Karst haalt hem wekelijks op uit de les. De laatste vijf minuten luistert ze altijd mee. Tegenwoordig doet ze dat met een grote lach op haar gezicht!
